f

Dag 6 - Naar Svea

Maandag 3 april 2017

Longyearbyen, Svea

Gemiddelde temperatuur = -11.2℃

Right arrow

Vandaag is het maandag; de dag waarop het vak AT-307F begint aan de meest noordelijke universiteit van de wereld: UNIS! In de ochtend krijgen we een veiligheidscursus waarin we uitleg krijgen over sneeuwlawines, gevaren van vrieskou, overleven in de poolgebieden en natuurlijk over hoe we de sneeuwscooters moeten besturen. Longyearbyen en het eerste deel van de route die we gaan scooteren zijn gebieden waar vaak sneeuw- en steenlawines voorkomen. Hieronder een plaatje van de lawines in dat gebied van het afgelopen jaar; elk rondje is een lawine (!).

Elke stip op deze kaart staat voor een lawine in het afgelopen jaar.

Omdat we door dit gevaarlijke gebied gaan rijden, krijgen we allemaal een “avalanche beacon” mee. Dit is een apparaatje wat je om je borstkast hangt en altijd aan hebt staan tijdens je rit. Hij zendt constant een signaal uit naar de andere beacons in de buurt, zodat anderen je kunnen vinden. Stel er komt dus iemand onder een lawine terecht, dan moet de rest van de groep hun beacon op zoek-stand zetten. Iedereen krijgt dan een richting en een afstand tot het enige apparaatje wat nog in de “vind mij” stand staat. Als je die persoon hebt gevonden, prik je met een lange stok in de sneeuw totdat je iets menselijks raakt (hopelijk prik je net niet in iemands oog). Daarna begin je als een gek te graven, want elke seconde telt. De overlevingskans van degene onder de sneeuw is minder dan 50%, na 15 minuten begraven te zijn geweest. Na deze tijdsduur is de kans op permanente (hersen)schade steeds groter; goed op elkaar letten dus.

Ook krijgen we te zien hoe vrieswonden eruit zien; dit zijn een soort brandwonden, maar dan omgekeerd. Als je huid lang aan vrieskou (bijvoorbeeld -30 graden Celsius) is blootgesteld, kan het voorkomen dat je bloed lokaal niet meer circuleert. Je huid wordt dan eerst 100% wit, en daarna gaat het opzwellen en bluhhhh. We kregen een paar foto’s te zien, en dat zag er echt mega naar uit. Je kan dit voorkomen door elk stukje huid te bedekken tijdens het sneeuwscooter rijden. Je hebt geen spiegels; dus spreek je een buddy af en check je elkaars gezicht hierop.

Daarna komt het vetste deel van de cursus; sneeuwscooters! We krijgen met onze groep van 19 mensen 10 van Lynx 600 Ace Adventure sneeuwscooters mee. Het allerbelangrijkste is natuurlijk het onderstaande.

Een deel van m’n spullen laat ik in Longyearbyen, want die heb ik in Svea niet nodig. De spullen die ik meeneem naar Svea zitten in mijn koffer en rugzak, dus de spullen die ik hier laat zitten in de enige zak die ik nog had; een plastic zak. Super fijn, op Spitsbergen is er geen criminaliteit en wordt er dus ook niks van elkaar gejat. Daarom kan ik mijn spulletjes zonder zorgen achterlaten in de universiteit. Na een lunch in de UNIS kantine (zie panorama foto hieronder) rijden we rond 14:00 weg naar de plek waar we proeven zullen doen op het zee ijs; we gaan naar Svea!

Dan is het tijd om onze pakken aan te doen! Iedereen wacht tot dat we naar buiten gaan met het aantrekken van zijn allerlaatste kleding, anders zweet je jezelf al gelijk kapot (terwijl je stil staat).

Buiten, tijdens nog wat meer uitleg, ben ik alert op het startsein dat we naar de scooters mogen. Off we go, ik loop vooraan als een blije hond, naar de sneeuwscooters. Professor Løset vertelt ons om de scooters te pakken en terug te brengen. Ik pak er dus eentje, en rij terug. Daar aangekomen word ik weer terug gestuurd, en heeft iedereen een plaatje gevonden op een scooter. Omdat ik in m’n eentje zit (bijna iedereen zit met twee man op een scooter), moet ik de slee met iedereens koffer erin achter mijn scooter hangen. Say hello to my little friend:

Liefde op het eerste gezicht.

Omdat ik de slee met de koffers heb, moet ik als tweedes in de colonne rijden. Zo kunnen de mensen achter mij het nog op tijd zien als er een koffer van mijn slee valt. Het eerste deel van de rit rijdt er nog een man mee voor de veiligheid; hij laat ons nog een paar heuveltjes op en af rijden en bochtjes maken. Daarna beginnen we echt aan onze expeditie naar Svea! Hieronder de route die we rijden van Longyearbyen naar Svea, in het groen.

Onze route van Longyearbyen naar Svea.

Ondanks dat er 140km/h op de teller staat, mogen we mogen maximaal 45 km/h. Dit lijkt langzaam, maar dat voelt echt al als minimaal de dubbele snelheid. De sneeuw is nog volledig vlak, je zit in de open lucht, en het is voor het eerst in je leven op een sneeuwscooter. Nadat we onderweg nog wat sledes met husky’s ervoor tegenkomen (normaalste zaak van de wereld natuurlijk), rijden we een sneeuwstorm in.

De zichtbaarheid is opeens een stuk slechter en met de tegenwind erbij is de gevoelstemperatuur -40 graden Celsius. Het rare is dat ik het totaal niet koud heb, maar juist half zit te zweten op die machine omdat je dat warme pak aan hebt, je best wel zit te werken op zo’n scooter (je moet veel mee leunen, en soms ga je staan om de klappen beter op de vangen), de scooter stuurverwarming heeft en omdat hij zelf gewoon wat warmte afgeeft door de motor.

Het enige wat ik hoef te doen, is professor Løset volgen. Hij is de enige die voor mij rijdt; de andere acht scooters volgen mij weer. Je volgt gewoon de scooter voor je. Maar zelfs deze simpele taak bleek voor mij te moeilijk, want ik dacht ik wel even een bochtje af kon snijden. De professor nam een bocht (zie onderstaand plaatje, rode lijn) en ik nam het shortcutje (blauwe lijn). Dit ging allemaal prima, tot ik weer terugkwam op Løset’s route; hier zat opeens een hoogteverschil naar beneden in van ~70 centimeter. Door de slechte zichtbaarheid zag ik dit niet en opeens zakte de rechterkant van m’n scooter een heel stuk naar beneden, en moest ik snel reageren om niet volledig te kantelen (inclusief slee met iedereens koffer). Gelukkig kwam ik er met alleen een mini-heart attack vanaf en reed ik weer lekker vertrouwd in de sporen van de professsor.

Die avond in Svea hoorde ik echter, dat (omdat je normaal gezien de scooter voor je volgt) alle scooters achter mij stuk voor stuk over dezelfde spontane mini-afgrond hadden gereden; door mij dus! Iedereen heeft daar dus een kleine hartverzakking gehad dankzij mij; sorry jongens!

Sorry guys!

Onderweg valt er (blijkbaar) nog een koffer van mijn slee af. Ik zag zelf pas vrij laat dat iedereen achter mij gestopt was hiervoor, maar toen ik dit zag stopte ik gelijk. Dat is de regel; als de scooter achter je stilstaat, stop je zelf ook. Zo hoeft degene voor je in principe alleen naar de enige scooter achter hem te kijken. Tijdens slecht zicht kun je ook soms niet verder dan dat kijken, dus is het belangrijk dat iedereen dit doet. Ik ga dus stil staan, en de professor voor me rijdt verder, verdwijnt uit het zicht en komt later weer terug. Als we de koffer weer vast hebben gezet, gaan we door.

Het laatste stuk rijden we lang omhoog (hoogste punt = 900m), wat super leuk rijden is omdat er dan bijna geen gewicht op de voorkant van de scooter rust, waardoor je met een beetje gas geven lekker makkelijk kan slalommen / “lekker speels” rijden. Steeds een beetje inhouden en dan hengheng!

Onderweg had ik super veel foto’s willen maken, maar dat kon helaas niet. Dus jongens, als jullie willen zien wat ik gezien heb, kijk even hier. Eenmaal aangekomen in Svea vertelde ik mijn ouders dat dit het gaafste was wat ik ooit had gedaan, waarop zij zeiden: “Huh, maar dat was dat husky rijden toch al?”

Svea is een klein dorpje, waar zo’n 300 mijnwerkers werken en wonen. Het is het 2na grootste dorp van Spitsbergen, na Longyearbyen en Barentsburg. Er is hier geen supermarkt; al het eten gebeurt in de centrale kantine. Na een briefing tot 23:00 slaap ik met Machiel in een Doppelzimmer. Het uitzicht vanuit onze kamer (foto genomen om 23:20):